ریحانه النبی

چنان چه عاشورا را پدیده‏اى بدانیم كه به وجود آورنده آن حسین بن على (ع)باشد پرورش دهنده این پدیده زینب دختر على (ع) خواهد بود. وظیفه ‏ى مهم او پس از عصر عاشورا، پاسدارى از نهضت‏ خونین امام حسین (ع) و رساندن پیام «هیهات منا الذله‏» او براى جهانیان است. او راه سخت و دشوارى را در پیش دارد. او باید در بین جمعیتى سخن بگوید كه گویى گوششان ناشنوا و چشمانشان نابیناست و در حماقت و نادانى كامل به سر مى‏برند. او باید از این پس آگاهانه بیاندیشد و تصمیم بگیرد و باید از هر حال و شرایط و از هر وضعیت و موقعیت ‏خوب استفاده كند و با زبان حال و قال آنان را از غفلت‏ بیدار كند و به آنان آگاهى و شناخت‏بدهد تا احساس مسئولیت كنند و آنگاه خواه ناخواه شورش و انقلاب پدید آید. خطبه‏ هاى آتشین و بلند پایه‏ى حضرت زینب (س) همه نقشه‏ هاى شوم یزیدیان را بر آب كرد و هم چون رعد و برق، روشن گر و كوبنده بود كه تمامى بافته‏ هاى سى و چند ساله ‏ى بنى‏امیه را از بین برد و شورشى بنیادین علیه بنى‏امیه برنامه‏ ریزى كرد و كاخ امویان را براى همیشه لرزاند و واژگون كرد . قيام کربلا به دست امام حسين (ع)شروع و به دست حضرت زينب (س) به اتمام رسيد، يعني همان برنامه ‏اي که برادرش با جمله‏ ي«هيهات منا الذلة»«خواري و ذلت از ما اهل بيت دور است»تا ساعت شهادت دنبال کرد، از عصر عاشورا تا ورود به مدينه، خواهرش حضرت زينب بکار برد، و حق تربيت مادر خود فاطمه (س) را ادا کرد. اگر سخنان زينب در بازار کوفه و محافل شام نبود، کجا بني‏ اميه اجازه مي ‏دادند که اين رسوائي ها و اين بدبختي ها و اين ناجوانمردي ها در تاريخ اسلام نوشته شود.

حضرت زينب (ع) با معرفي خود و ديگر اسراء و شهيدان و بيان قضاياي کربلا همان طور که واقع شده بود، اشک ها را جاري ساخت، دلها را تکان داد و تشخيص مردم را عوض کرد، مردم به اشتباه‏ خود و تزوير طاغوت زمانشان پي بردند و مجال تحريف اين حادثه از دست دشمن گرفته شد، و فاجعه ‏ي کربلا به همان صورت که بود در تاريخ ثبت گرديد، که آثار آن تا قيامت باقي خواهد ماند.

او قهرمان ميدان کربلا شده است و وظيفه ‏ي خويش را به نيکوترين وجه در جايگاه‏ هاي مختلف انجام مي‏ دهد:

1. پيروي از امام زمانش و برادرزاده‏اش، علي بن الحسين (ع)؛ که در برابر يزيد او را به عنوان سخنگو معرفي کرد.[[i]]

2. استوار ايستادن در برابر يزيد سرکش. نخستين کسي که با استناد به اشعار يزيد - در مجلس و رو در روي او - کفرش را اثبات کرد، حضرت زينب کبري، دختر اميرالمؤمنين (ع) است؛ آن حضرت خطاب به يزيد فرمود:

«آيا سخن خداي متعال را فراموش کرده‏اي که فرمود: «آنها که کافر شدند، نپندارند که اگر مهلتشان داديم به سودشان است! ما به آنان مهلت مي ‏دهيم تا بر گناهانشان بيفزايند؛ و آنان عذابي خوارکننده دارند.»[[ii]] کار تو جاي تعجب و شگفتي ندارد، چگونه مي‏توان از کسي که جگر شهيدان را دندان گرفته و گوشتش از خون شهيدان و سعادتمندان روييده و بر ضد سرور پيامبران جنگ برپا کرده و احزاب را گرد آورده و به روي رسول خدا (ص) نيزه کشيده و شمشير جنبانده، اميد خير و نيکي داشت؛ آن کسي که از همه اعراب بي‏ ايمان‏ تر بود، بيش از همه رسول خدا (ص) را انکار مي‏ کرد. دشمني‏اش از همه آشکارتر بود و از روي کفر و سرکشي از همه نسبت به پروردگار نافرمان‏تر بود. آگاه باشيد که اينها همه نتيجه‏ي فساد و کفر است و سوسماري است که براي کشتگان جنگ بدر در سينه مي ‏جنبيد. هر کس در کار ما اهل بيت با ديده تعجب و دشمني، عداوت و کينه ‏ورزي بنگرد، در دشمني به ما کندي نمي‏ کند. کفر خويش را به رسول خدا (ص) آشکار مي‏سازد و آن را به بيان رسا بر زبان مي‏آورد و - شادمان از کشتن فرزندان و به اسارت بردن دودمانش - بي ‏آنکه از چنين گناهي اجتناب ورزد و يا آن را بزرگ بشمرد، خطاب به بزرگانش چنين ندا مي‏دهد: «از شادي هلهله مي‏ کردند و ديگران را به هلهله وا مي‏ داشتند و مي‏ گفتند: اي يزيد دست مريزاد!اي يزيد دندان هاي ابا عبدالله را - که بوسه‏ گاه پيامبر بود - زير ضربه‏ هاي چوبدستي مي‏ گيري و شادي در چهره ‏ات برق مي‏زند. به جانم سوگند که با ريختن خون سرور جوانان بهشت و پسر بزرگ عرب و خورشيد خاندان عبدالمطلب، دمل را شکافتي و ريشه را کندي. بزرگانت را ستودي و با خون او به پيشينيان کافر و خويش تقرب جستي!»[[iii]]

3. تأثير کلام وي درميان جامعه‏ي شام و به ويژه مجلس يزيد، و پيش از آن در کوفه.

4. تأثير فراوان در قلب پايتخت و در خانه‏ي يزيد .

5. گرفتن موضع عاطفي در برابر سر برادرش حسين (ع)، به طوري که مجلس چنان منقلب شد که گفته ‏اند: «به خدا سوگند همه ‏ي حاضران را گرياند» [[iv]]

6. ايراد سخنراني آتشين در مجلس يزيد که از معاني عالي، مضاميني والا و براهيني متقن برخوردار است.